Símalaus forseti á faraldsfæti

Ég sá ekki viðtalið við Davíð Oddson. Tók bíóferð með minni heitt elskuðu fram yfir. Sáum Óskarsverðlaunamyndina Slumdog millionaire. Bókin var miklu betri en myndin.

 Það er annars ótrúlegt hvað gamli keisarinn hefur mikil áhrif á íslenskt þjóðlíf. D.O getur verið svo svakalega trúverðugur þegar hann talar að maður trúir honum eins og skot. Smástund!  

Þetta er maður sem hefði orðið frábær trúarleiðtogi. Hefði getað rakað saman peningum og fengið fullt af liði til til að gera allt fyrir sig. Hann fór reyndar aðra leið, þá pólítísku en það er fullt af liði þarna úti sem lítur á hann sem andlegan leiðtoga og trúir öllu sem hann segir.

Nú skiptir það engu máli lengur hann er farin úr Seðlabankanum og kemur aldrei aftur. Nú ætti hann að setjast við skriftir og semja sálma. Er ágætur rithöfundur.

Nú fjarar heldur betur undan Bessastaðabónda. Tæpur meirihluta aðspurðra í skoðanakönnun hefur ekkert traust á kallinum í embætti forseta. Skrýtið!.

Karlinn hagaði sér kannski ekki beint forsetalega í partýinu með útrásarsukkliðinu. Djammaði aðeins og mikið og nú hellist þynnkan yfir. Engar einkavélar og enginn Elton John.

Held að hann ætti að láta fara eins lítið fyrir sér og honum er unnt. Vera heima og klappa hundinum og spila lomber við Örnólf forsetaritara.

Eða elta Dorrit til London. Símalaus.